25/2/09

Ens hem de donar ànims.....



Durant aquesta setmana...que per cert s´apropen les assignacions,els rumors...en els foros la gent esta una mica desesperada! Tots esperem canvis que no arriben...es diuen moltes coses...que si per assignar març 2006 tardaran tot el 2009....que si ens hauriem de mobilitzar....que si problemes en segons quina comunitat al caducar el certificat d´idoneitat....en fi els anys van passant...aqui teniu un escrit d´una futura mare adoptant,,intentant donar moral a totes les families que patim aquesta llarga espera.....i crec que té molta raó!

Ante todo, agradecer a Carmen ese cachito de cordura que ha puesto con el más grande de sus sentimientos: su corazón. Es un placer leer cosas así, que comparto absolutamente.

Evidentemente todos sufrimos por la espera. A la mayoría de nosotros nos dijeron lo de los famosos 10 meses... o menos... y aquí seguimos.

Tal y como ha dicho Carmen todos arrastramos historias de angustias, y tenemos nuestro propio pasado, algunos mas felices, otros menos.

Pero todos hemos decidido afrontar el futuro con la ilusión y la esperanza de alcanzar un sueño. Ser padres adoptivos.

Y duele también mucho. ¡¡Claro que duele!!, pero por mucho que duela, tenemos una vida por delante que vivir, un mundo entero por descubrir y la oportunidad que otros ni tan siquiera llegan a tener.

Estamos vivos. Y estar vivo es estar lleno de oportunidades. Y es un regalo, que debemos aceptar para disfrutarlo, no para sufrirlo. Demasiado dura es ya de por sí la vida, deamsiado llena de cosas malas que llegan sin desearlas, demasiado corta algunas veces, como para que además nosotros mismos nos pongamos las trabas y los tropezones.

Entiendo y comprendo la larga espera... ¡¡como no la voy a entender si estoy en el mismo lado que vosotros!!, entiendo que todos vamos cumpliendo años, desesperándonos, con algunos días peores que otros, que esperamos un cambio que nunca se llega a producir, y que vemos que las cosas no son como queremos...

Ojalá la vida fuese así, desear algo y tenerlo. Pero la vida es de otra forma. NO tenemos la varita para conseguir nuestros sueños en el mismo momento. Pero tenemos voluntad, fuerza y confianza, y aunque pareaca que no, tenemos, seguimos teniendo y tendremos esperanza.

Es cierto como dice Carmen, que nadie nos dio un documento firmado que dijese que en tal o cual tiempo el sueño sería una realidad. A todos nos lo dijeron personas, y fueron palabras de sus bocas, y las palabras, se las lleva el viento.

Ahora sólo nos quedan dos caminos. O seguir adelante, o renunciar. Lo que no podemos o no debemos es vivir amargados, huraños, haciéndonos daño y haciéndoselo a los qu enos rodean, que sufren porque nosotros sufrimos.

Los hijos son una alegría, una enorme recompensa que algunos no saben lo que valen, y que nosotros valoramos por encima de nuestras vidas. Para mí es motivo suficiente para seguir adelante. NO seré una madre superjoven... el próximo lunes cumplo 37 años, y se que aún me falta bastante para abrazar a mi peke. Pero mientras China no me mande a paseo y a mí me siga quedando un suspiro, mi niña vendrá.

Y me dará esos besos de los que habla Carmen, y esos abrazos, y crecerá como David, y yo seré la persona más orgullosa del mundo. Y entonces me importarán 3 pimientos el tiempo que haya pasado.

Yo solo quiero que viváis. Que todos, estoy segura, tenemos a nuestsro alrededor motivos sufiecientes para levantarnos cada mañana, personas maravillosas a nuestro lado y probablemente, vidas llenas de cosas buenas. Y eso ya es en sí, un privilegio tal y como están las cosas en algunos rincones del mundo...

Por favor, mirad dentro de vuestro corazón y valorad si no merece la pena esperar una vida por el beso de vuestros hijos... Durante años esperamos para crecer y hacernos mayores, luego para esperamos para encontrar un trabajo, luego para encontrar la persona que compartirá nuestras vidas, luego para tener ese piso de nuestros sueños, y así, la vida, se convierte en una sucesión de sueños que poco a poco vamos cumpliendo tras esperar y esperar...

Pero en este caso no nos hacemos a la idea porque seguimos aferrándonos a aauello que nos diejron. ES hora de tirar lastres pasados y sacar de nuestra cabeza lo que nos dijeron. Lo que hay es lo que hay, y como tal debemos asumirlo. Y será la única forma, de caminar en paz con nosotros mismos hasta nuestros hijos....

(Uy que parece que os estoy dando un sermón.. .nada más lejos por favor...)

os mando mil millones de besos y el deseo de que algún día, vosotros contéis que vuestros hijos cumplen 6 años, como David..porque estoy segura de que llegará...

24/2/09

Notícies fresques...

Ja tenim confirmació del Blas que l´expedient tot està correcte, així com la nostra data de registre!!!!
Hem rebut aquest correu:

Hola familia!!Buenas noticias!!!

Al fin Blas nos ha confirmado vuestra fecha de registro 19 de marzo de
2007 y que en la revisión todo fue correcto.
Disfrutad de la tranquilidad!

Saludos cordiales,

Elena de Adopchina
blas@adopchina.org
http://adopchina.org/foro/index.php
www.adopchina.org

Quina alegria....ara toca celebrar-ho.....quin descans i quina tranquilitat !!!

Un altre gran pas....ara ja sols ens toca esperar....esperem que no siguin molts anys...doncs al mes vinent ja fará 2 anys del nostre registre a la Xina!!!

Molts ànims!!!

4/2/09

Ja estem revisats oficialment !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Últimas asignaciones recibidas 02-03-2006 China.

El CCAA ha realizado las preasignaciones correspondientes a los expedientes de adopción registrados hasta el día 2 de marzo de 2006 y finalizado la revisión de los expedientes con fecha 31 de marzo de 2007.

¡¡¡¡Enhorabuena a todas las familias!!!!

Enhorabuena a todos!!!!!